Ukończył dziennikarstwo i komunikację społeczną na Uniwersytecie Łódzkim. Na co dzień pracuje w magazynie „Forbes”, na którego łamach pisze o polskich przedsiębiorcach, firmach technologicznych i biznesie sportowym. Posiada również spore doświadczenie literackie, a jego powieści kryminalne i thrillery spotkały się z pozytywnym odbiorem czytelników. Krzysztof Domaradzki opowiada o tym, jakie cechy powinien mieć dobry dziennikarz, czy ekonomii można nauczyć się w miesiąc i dlaczego rozmowy z majętnymi osobami przebiegają zazwyczaj w miłej atmosferze.

Wpisałem w wyszukiwarce hasło „Krzysztof Domaradzki” i jednym z pierwszych wyników, jakie mi się wyświetliły, była Twoja notka w Wikipedii opatrzona dopiskiem „pisarz”. Jesteś autorem sześciu książek, ale od dziewięciu lat pracujesz też przecież w redakcji „Forbesa”. Rozstrzygnijmy zatem: bardziej czujesz się pisarzem czy jednak dziennikarzem?

Na początku, gdy zacząłem wydawać książki, to miałem problem z określeniem „pisarz”, bo co to tak naprawdę znaczy, że ktoś jest pisarzem? Najpierw przedstawiałem się więc jako dziennikarz i autor. W którymś momencie wymyśliłem, że pisarzem można się stać wtedy, gdy przynajmniej połowa albo około połowy twoich dochodów wynika z działalności pisarskiej, i stwierdziłem, że dopiero gdy dojdę do takiego etapu, będę mógł się tak tytułować. Mam nadzieję, że to się stanie w tym roku, bo wcześniej tak niestety nie było. Teraz jest na to szansa, ponieważ na rynku ukazały się właśnie moje dwie nowe książki i fajnie byłoby w końcu na nich porządnie zarobić (śmiech)! Wracając do pytania, chyba czuję się kimś pomiędzy, trochę dziennikarzem, trochę autorem/pisarzem i jak patrzę na moje zawodowe zaangażowanie, to faktycznie udaje mi się łączyć te dwa światy. Z każdym rokiem coraz więcej czasu zabiera mi ta część pisarska i pewnie niedługo to się zrównoważy do takiego stopnia, że rzeczywiście połowę swojego życia zawodowego będę poświęcał dziennikarstwu, a drugą połowę pisaniu książek.

W takim razie zacznijmy może od dziennikarstwa. Opowiedz, jak rozpoczęła się Twoja kariera w mediach, i zdradź nam, co trzeba zrobić, żeby zostać redaktorem tak poważanego tytułu jak „Forbes”.

Moja przygoda z dziennikarstwem zaczęła się od tego, że zdałem sobie sprawę, że nie będę zawodowym sportowcem. Szczęście w nieszczęściu polegało na tym, że dość szybko sobie to uświadomiłem, bo już w gimnazjum. Gdy pogodziłem się z tym, że nie będę ani piłkarzem, ani tenisistą, ani siatkarzem, ani reprezentantem żadnej innej sportowej profesji, uznałem, że zostanę w takim razie dziennikarzem sportowym. To było o tyle świetne, że są ludzie, którzy idą na studia, nie mając bladego pojęcia, co chcą w życiu robić, a ja w wieku 13-14 lat już wiedziałem, że chcę być właśnie dziennikarzem. Stąd wybór takiego kierunku studiów. Potem ewoluowało tylko to, jakim dziennikarzem chcę być, bo rzeczywiście zaczynałem od dziennikarstwa sportowego i obywatelskiego w serwisie HaloŁódź.pl, a później zamieniłem tę swoją dotychczasową specjalizację na ekonomiczną, i to w dość nietypowych okolicznościach.

Jak do tego doszło?

Dostałem się do „Newsweeka”, w którym jako stażysta miałem się zajmować różną tematyką, nie tylko sportową, lecz także kulturową czy społeczną. Tak się złożyło, że serwisami Newsweek.pl i Forbes.pl przez jakiś czas zarządzała ta sama osoba – Piotrek Stasiak. Po miesięcznym stażu zapytał mnie, czy nie chciałbym dołączyć do „Forbesa”, bo w „Newsweeku” nie było w tym momencie wolnych etatów. Problem w tym, że w tamtym czasie nie miałem bladego pojęcia o ekonomii. Byłem jednak zdeterminowany, żeby zostać w Warszawie i pracować w jakimś fajnym tytule. W ciągu miesiąca zrobiłem wszystko, by nauczyć się czegokolwiek na temat ekonomii, poznać jakieś podstawy, aby móc chociaż obrabiać depesze PAP-owskie w sposób niekompromitujący dla „Forbesa”. Tak w 2013 roku zaczęła się moja przygoda z dziennikarstwem ekonomicznym, która trwa do dzisiaj.

Skąd czerpiesz pomysły na książki? Pytam też z tego względu, że z naszego wydziałowego punktu widzenia interesujące było to, że w Twoich kryminałach pojawia się wątek Wydziału Filologicznego UŁ i profesorów tam pracujących.

Najogólniej odpowiadając: z życia. W przypadku tzw. trylogii łódzkiej chciałem napisać kryminał i z racji, że nie miałem żadnego doświadczenia w tym obszarze, musiałem znaleźć jakieś bezpieczniki, punkty zaczepienia, które ułatwią mi pracę. Tym punktem była Łódź i znajdujące się tam miejsca, z którymi miałem styczność, w tym właśnie chociażby Wydział Filologiczny. Z kolei w „Sprzedawcy” przedstawiłem świat biznesu, który poznaję na co dzień jako dziennikarz.

A jak to wyglądało w przypadku twojego najnowszego dzieła, „Przełęczy”?

Tu akurat nie było bezpieczników. Pomysł wziął się stąd, że gdy w 2019 roku dowiedziałem się o tragedii na Przełęczy Diatłowa, to niesamowicie wciągnął mnie ten temat. Ogromnie zapaliłem się do tej historii, zacząłem chłonąć wszystko, co o niej powstało: artykuły, reportaże, dokumenty. Analizowałem wszystkie teorie, które na ten temat powstały. Uderzyło mnie to, że nie natknąłem się na żadną beletrystyczną książkę, która byłaby napisana tak, jak moim zdaniem ta historia powinna zostać opowiedziana. Postanowiłem to zmienić.

Jakie cele przyświecają Ci przy tworzeniu nowych pozycji?

Jakiś czas temu zastanawiałem się, o co chodzi w tym moim pisaniu, i zrozumiałem, że największą frajdę sprawia mi próbowanie za każdym razem zrobienia czegoś nowego. Zaczęło się od dość standardowej historii kryminalnej: skorumpowane miasto, zapijaczony policjant, brutalne zabójstwo. Potem tą nowością było środowisko biznesowe, wykorzystanie historii, którymi nasiąkałem jako dziennikarz, ale których nie mogłem opowiedzieć na łamach „Forbesa”. W „Sprzedawcy” dodatkowo zastosowałem pierwszoosobową narrację psychopaty, co też było dla mnie nowe. Z kolei w „Przełęczy” już wszystko było inne: fabuła oparta na prawdziwej, wstrząsającej historii, tematyczne wyjście poza Polskę, wyjście poza współczesność i cofnięcie się do 1959 roku. Tym tropem zamierzam podążać. Chciałbym w swoich książkach robić coś, czego wcześniej jako autor jeszcze nie robiłem.