Projekt wpisuje się tym samym w ideę etnografii wspólnotowej, rozumianej nie tylko jako etnografia wspólnoty kulturowej, ale także jako etnografia „na rzecz” badanej wspólnoty. Ponadto projekt zakłada, że wyniki przeprowadzonych badań etnograficznych posłużą późniejszym badaniom archeologicznym. Planowane działania wiodą zatem ku perspektywie interdyscyplinarnej, ku metodom archeologii współczesności, która sięga po warsztat badań etnograficznych do poszerzenia wiedzy o krajobrazie fizycznym oraz wydarzeniach z nim związanych.

Planowane rezultaty:

• Opracowanie i udostępnienie lokalnej społeczności raportu z przeprowadzonych badań etnograficznych.
• Zaprezentowanie wyników badań etnograficznych podczas konferencji naukowej odbywającej się w Lelowie (organizatorzy: LTH-K, Gmina Lelów, Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ).
• Publikacje artykułów naukowych na podstawie przeprowadzonych badań.
• Opracowanie scenariusza i przeprowadzenie we współpracy z LTH-K warsztatów dla osób zainteresowanych poznawaniem, ochroną i promowaniem lokalnego dziedzictwa kulturowego (m.in. animatorzy, działacze, nauczyciele, regionaliści). Warsztaty dotyczyć będą metod i narzędzi etnograficznych oraz animacyjnych dostępnych dla lokalnych społeczności, umożliwiających aplikowanie i wykorzystanie ich w oddolnych oraz instytucjonalnych działaniach na rzecz dziedzictwa kulturowego, tożsamości i rozwoju potencjału turystycznego gminy i regionu.
• Opracowanie i publikacja na stronie internetowej LTH-K „narzędziownika” będącego zestawem materiałów edukacyjnych pokazujących, w jaki sposób można działać na rzecz lokalnego dziedzictwa kulturowego.

Projekt może stanowić ważny impuls dla lokalnych społeczności do pogłębienia wiedzy o własnym terytorium, niekiedy „odzyskania pamięci” i włączenia nowych treści w obszar dziedzictwa czynnego, zaktualizowanego. Angażowanie członków społeczności w proces badawczy, opracowanie materiałów edukacyjnych i zorganizowanie warsztatów pozwolą uzyskać efekt społecznej aktywizacji oraz współudziału. Taka strategia badawcza i jej wpływ wpisują się w aktualne praktyki ochrony dziedzictwa kulturowego. Zakładają one, że dziedzictwo jest procesem – choć bazuje na przeszłości, dotyczy teraźniejszości i skierowane jest ku przyszłości. Towarzyszy temu przeświadczenie, że dziedzictwo należy do wszystkich, nie jest domeną grupy specjalistów, a zatem powinno być rozpatrywane wspólnotowo.